Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Sewerka.djvu/88

na nakazała powrót do domu, żegnały się, obiecując sobie często tę przyjemność ponawiać.
 Po wyjeździe gości Sewerka była zamyślona, a wieczorem mówiąc matce dobranoc, zaczęła ją prosić o taki maleńki powozik z osiełkami, którym mogłaby wozić ją na spacer, Anielkę i pannę Julię.
 — Oho — wyrzekła, śmiejąc się pani Sławska — widzę, że zbytki sąsiadów w główce ci przewróciły.
 — Nie mamo — zawołała zarumieniona dziewczynka — ale dla czego jabym tego samego mieć nie mogła?
 — Bo to wydatek znaczny i niepotrzebny zupełnie.
 — Proszę mamy, słyszałam nieraz, że jesteśmy równie bogaci jak Saniccy.
 — Naprzód nie wiemy, co się dzieje w cudzej kieszeni, powtóre, cudze wydatki do niczego nas nie obowiązują. Jest to najfałszywszy zwyczaj, oglądać się w takich razach na drugich. Czy nie wiesz, jakie to zwierzęta naśladują ślepo wszystko, co zobaczą, choćby to były rzeczy najniedorzeczniejsze.
 — Mamo! mamo! — przerwała zawstydzona Sewerka — ja przecież małpką nie jestem.
 — A dla czego napierasz się tego, o czem nie pomyślałabyś wcale, gdybyś nie zobaczyła u innych.
 — Kiedy to takie ładne, przyjemne i pożyteczne nawet.
 — Szczególniej pożyteczne.
 — Przecież mama często w lecie jeździ w pole i do innych folwarków, nie byłoby już potrzeby za-