Strona:PL Wassermann Jakób - Ewa.djvu/136

z nią siebie poto tylko, by zapomnieć bólu i zaznać oszołomienia.
 Zdumiał się Krystjan mądrością Letycji, która zawsze wywoływała jego pobłażliwy uśmiech. Mimo wszystko jednak wiedziała teraz, że cierpi. Ból ten przedziwny, z dnia na dzień, z godziny na godzinę wzrastał, niby rana, żrąca wokół siebie coraz to nowe komórki.
 Głowę złożył na ramieniu kochanki, której małe piersi, wychylające się z fjoletowej zmroki były okolone drgającym konturem. Przepajała go nawskróś jej piękność, niepowszedniość i lekkość. Czuł, że ją kocha wszystkiemi myślami i każdym fibrem ciała, ale nie znajdzie u niej pociechy, ni pomocy.
 I znowu posłyszał głos wnętrzny: — Krystjanie wstań! — ale wsiać nie mógł. Kochał tę kobietę i bał się żyć bez niej.
 Świtało już, gdy Ewa obróciła ku niemu twarz.
 — Gdzie jesteś? Gdzie spozierasz? — zapytała.
 — Jestem przy tobie! — odrzekł.
 — Aż do ostatniej myśli swojej?
 — Nie wiem, nie znam bowiem ostatniej myśli mojej.
 — Chcę cię posiadać całego, z każdym oddechem, a nie posiadam w pełni.
 — A ty... — odrzekł wymijająco — czy cała jesteś przy mnie?
 Rzuciła się nań i zawołała namiętnie, a władczo:
 — Jesteś moją własnością, więcej niż ja Iwoją.
 — Czemuż to?
 — Ogarnia cię przerażenie? Skąpisz siebie? O tak, jesteś bardziej moim. Odczarowałam cię. Zmiękczyłam kamienną twą duszę.