Strona:PL Wassermann Jakób - Ewa.djvu/248

wiek ten, to miljoner. Zgarnia pieniądze bez litości. Nie, nie podobna patrzeć na to.
 Mówił łonem obłąkańca.
 — Czyż się pozwolimy tu uwięzić? — spytał oburzony Crammon. — To bezczelność!
 Krystjan otwarł drzwi, a Crammon dobył z tylnej kieszeni spodni browning, który zawsze nosił przy sobie. Stanęli w głębi szynkowni. Karol-Młot znikł, wyrzucony wspólnemi siłami. Kobieta, od której chciał wymusić pieniądze obmywała sobie twarz mokrą szmatą.
 — Cicho, cicho Karen! — pocieszał ją starzec, który dostał przed chwilą pięścią od olbrzyma. — Jakoś to będzie.
 Nie słuchała go, spoglądała dziko i podstępnie.
 Miała żółte włosy, zmotane teraz i spiętrzone, niby hełm. Były powalane krwią, rozmazaną z oczu i czoła.
 — Idź teraz do domu! — rozkazał jej gospodarz. — Obmyj sobie przednie płetwy i podziękuj za wszystko Bogu. Nie marudź, powiadam, bo twój narzeczony może wrócić i oberwiesz znowu.
 Nie ruszała się z miejsca.
 — Idźno, idź Karen, — doradzała jej jakaś kobieta. — Usłuchaj! Pocóż ma cię prać?
 Siedziała bez ruchu, oddychając ciężko i patrząc na Krystjana.
 — Proszę iść z nami! — ozwał się Krystjan niespodzianie, a od strony szynkowni rozebrzmiał śmiech.
 Crammon położył mu, desperackim gestem dłoń na ramieniu.
 — Proszę iść z nami! — powtórzył spokojnie. — Odprowadzimy panią do domu.