Strona:PL Wassermann Jakób - Ewa.djvu/259

twardo. Oddychał głęboko i ciężko jak miech kowalski. Słowo zostało wypowiedziane.
 Karen spojrzała nań znowu, tym razem poważnie i trzeźwo.
 — Cóż będę u pana robić? — spytała.
 — Tego nie wiem jeszcze dobrze — odparł z wahaniem. — Muszę się zastanowić.
 Karen złożyła ręce.
 — Ależ muszę, chyba wiedzieć kto pan jest?
 Wymienił nazwisko.
 — Jestem ciężarna, — ozwała się, a głos jej po raz pierwszy zadrżał — a w dodatku ladacznica! Czy wiesz pan, że jest to coś najgorszego, najmarniejszego w świecie? Czy wiesz pan to?
 — Wiem! — powiedział, spuszczając oczy.
 — Cóż pan tedy poczniesz ze mną, będąc tak wykwintnym? Czemu się pan opiekujesz... laką szmatą? — nalegała.
 — Nie mogę istotnie tego wyjaśnić! — odparł zmieszany.
 — Cóż mam tedy uczynić? Powiadasz pan, jechać? I to zaraz?
 — Jeśli pani to odpowiada, przybędę o drugiej i pojedziemy wprost na dworzec.
 — I nie będzie się pan mnie wstydził?
 — Nigdy się nie wstydzę.
 — W tej sukni? A jeśli ludzie zaczną wytykać palcami ladacznicę, jadącą z tak wielkim panem?
 — Jest mi obojętne, co czynią ludzie.
 — Tak? Ano to zaczekam.
 Skrzyżowała na piersiach ramiona, wbiła oczy w sufit i zapadła w bezruch zupełny. Krystjan skinął jej głową i wyszedł. I potem także nie ruszyła się Karen