Strona:PL Wassermann Jakób - Ewa.djvu/359

 Niedaleko była sadzawka z różami wodnemi, chodziłam tam często, patrząc z zachwytem i nie wierząc oczom własnym. Tylko pewna byłam ciągle, że to potrwać długo nie może. I rzeczywiście w sierpniu dostał gorączki, położył się, a w tydzień potem zmarł. Nastał kres wszystkiemu! Nastał kres wszystkiemu!
 Wbiła pałce we włosy i poraź trzeci zawołała:
 — Nastał kres wszystkiemu!
 — A potem? — szepnął.
 Spojrzała nań, a każdy mięsień jej twarzy drgał.
 — Potem? Co potem? Co?
 — Czyż nie mogłaś sobie jako poradzić bez... — urwał przerażony wyrazem bladej wściekłości w jej rysach.
 Podniosła pięść i jęła krzyczeć, aż ściany tętniły:
 — Ha, potem... co było potem, potem?
 Przejął ją dreszcz.
 — Nie tykaj mnie! — rzekła z łękiem.
 On jej nie dotknął wcale.
 — Idź teraz! Zmęczyłam się, pójdę spać!
 Wstała.
 Opuszczając głowę, powiedziała ponuro:
 — Czemuż mówię do ciebie... ty? Skąd się to wzięło? Szaleństwo czyste!... Ty?
 Strach i nienawiść błyszczały w jej oczach.
 Znalazłszy się sama, stojąc przy łóżku zatonęła w kontemplacji portretu damy w perłach. Raz podniosła głowę i rzuciła dzikie spojrzenie ku drzwiom, któremi wyszedł.
 To... „Potem“, nie opuszczało myśli jego ani na chwilę.