Strona:PL Wedekind - Przebudzenie się wiosny.djvu/132

 Ubranie w strzępach, kieszenie puste, wobec najniewinniejszych nie jestem bezpieczny. — Cały dzień muszę się starać, aby iść dalej lasem...
 Przewróciłem krzyż. — Kwiatki dziś dopiero zmarzły! — Naokoło goła ziemia. W królestwie zmarłych!
 Przez otwór w dachu uciec było łatwo, ale ta droga! — Na to nie byłem przygotowany...
 Zawisłem nad przepaścią — wszystko zginęło, zapadło się. — O czemu raczej tam nie pozostałem!
 Czemu ona za mnie! — Czemu nie winowajca! — Niepojęta ostrożność! — Byłbym kamienie tłukł i głód cierpiał!
 Co mnie jeszcze przy życiu utrzymuje? Zbrodnia następuje po zbrodni. Oddany jestem bagnu. Nie dość sił, aby skończyć...
 Nie byłem złym! — Nie byłem złym! — Nie byłem złym.
 Z taką zazdrością jeszcze żaden śmiertelnik nie błądził między grobami.
 O gdyby zmysły postradać — jeszcze tej nocy!
 Muszę tam poszukać, pomiędzy ostatnimi grobami. — Wiatr gwiżdże na każdym kamieniu z innego tonu, — przygnębiająca