Strona:PL Wells - Człowiek niewidzialny.djvu/112

 — Pozwól mi się podnieść — rzekł Kemp. Zostanę tutaj, gdzie się w tej chwili znajduję. Pozwól mi posiedzieć spokojnie przez chwilę.
 Podniósł się, usiadł i macał się po karku.
 — Nazywam się Griffin, a uczyniłem się niewidzialnym — mówił Głos. — Jestem najzwyczajniejszym człowiekiem, którego dobrze znałeś, tylko niewidzialnym.
 — Ty jesteś Griffin? — rzekł Kemp.
 — Tak, Griffin — odparł Głos. — Byłem młodszy od ciebie, niemal albinos, sześć stóp wysoki, barczysty, z różową, białą twarzą i czerwonemi oczyma; jestem tym samym, który zyskał medal za chemię.
 — W mózgu mi się kręci — rzekł Kemp. — Cóż to wszystko ma za związek z Griffinem?
 — Ja jestem Griffin właśnie.
 Kemp zastanowił się.
 — To straszne — szepnął po chwili. — Ale jakiej sztuczki szatańskiej musi człowiek użyć, żeby stać się niewidzialnym?
 — Niema w tem żadnej sztuczki szatańskiej. Jest to poprostu proces myślowy, zupełnie zrozumiały...
 — Ależ to straszne! — powtórzył Kemp. — Jakże u licha?....
 — Pewnie, że straszne. Ale jestem raniony, cierpię, czuję znużenie... Na Boga, Kemp, jesteś przecie człowiekiem. Trzymaj się dzielnie, nie denerwuj się... Daj mi co do jedzenia i picia i pozwól mi usiąść tutaj.
 Kemp wpatrywał się w bandaż, poruszający się po pokoju, potem ujrzał krzesło bambusowe, wleczone po podłodze i zatrzymujące się w pobliżu biurka. Krzesło skrzypnęło, a siedzenie zaklęsło się o jakie