Strona:PL Wells - Człowiek niewidzialny.djvu/113

ćwierć cala. Kemp przetarł oczy i znowu pomacał się po karku.
 — To lepsze od duchów! — rzekł i zaśmiał się z przymusem.
 — Śmiejesz się? Dzięki Bogu! To znaczy, że zaczynasz odzyskiwać zdrowe zmysły!
 — Albo raczej głupieję — mruknął Kemp i znowu przetarł sobie oczy.
 — Daj mi nieco whisky. Jestem nawpół żywy.
 — Ja tego nie czułem. Gdzież jesteś? Czy, wstawszy, nie wpadnę na ciebie?
 — Bądź spokojny.
 — Whisky... Oto jest. Gdzie mam ci ją podać?
 Krzesło skrzypnęło, a Kemp poczuł, iż mu ktoś odbiera szklankę. Oddał ją. Szklanka zatrzymała się na dwadzieścia cali po nad frontową krawędzią krzesła. Kemp wpatrywał się w nią z nieslychanem pomieszaniem.
 — To jest... to musi być hypnotyzm. Musiałeś chyba zasugestyonować mnie, wmówić tą drogą we mnie, że jesteś niewidzialnym.
 — Głupstwo! — powiedział Głos.
 — Szalone głupstwo.
 — Słuchaj mnie.
 — Dzisiaj rano wykazałem ostatecznie — przerwał Kemp — iż niewidzialność...
 — Mniejsza o to, co wykazałeś! Umieram z głodu — odezwał się Głos — a wieczór był chłodny dla człowieka nieodzianego.
 — Chcesz jeść? — spytał Kemp.
 Szklaneczka z wódką przechyliła się sama.