Strona:PL Wells - Człowiek niewidzialny.djvu/192

od wszelkich spotkań. Życzyłbym mu silnego zimna i słoty, zamiast ciepła. Teraz może mnie śledzić.
 Podszedł tuż do okna. Coś zaskrobało delikatnie o mur po nad ramą, a Kemp rzucił się gwałtownie w tył.
 — Zaczynam się denerwować — szepnął.
 Dopiero po pięciu min utach zbliżył się znów do okna.
 — Musiał to być chyba wróbel — rzekł do siebie.
 Nagle usłyszał dzwonek u drzwi frontowych, więc pobiegł w dół.
 Odsunął rygle, zbadał dokładnie łańcuch, zwolnił go i ostrożnie uchylił drzwi, nie wyglądając przez nie. Powitał go dobrze mu znany głos. Był to Adye.
 — Służąca pańska została napadnięta — rzekł już z po za drzwi.
 — Co!? — zawołał Kemp.
 — Odebrał jej pański list. Musi być gdzieś blizko tutaj. Wpuść mnie pan.
 Kemp spuścił łańcuch, Adye zaś wcisnął się przez możliwie najwęższy otwór, a znalazłszy się w sieni doznał widocznie niezwykłej ulg iwidząc, iż Kemp starannie drzwi zamyka.
 — List wyrwał jej z ręki — opowiadał nie bez wzruszenia. — Przestraszyła się biedaczka niezmiernie i znajduje się obecnie na stacyi policyjnej. Dostała ataku histeryi. A on musi być blizko pańskiego domu. O co chodziło w liście?
 Kemp zaklął.
 — Jakiż ja byłem głupi! — zawołał — mogłem się przecież domyśleć. Niema godziny drogi do Hintondean. Więc już?...