Strona:PL Wells - Człowiek niewidzialny.djvu/193

 — Co takiego? — spytał Adye.
 — Czytaj pan! — rzekł Kemp i zaprowadziwszy pułkownika do swej pracowni, wręczył mu list Człowieka Niewidzialnego.
 Adye odczytał go pogwizdując lekko.
 — A pan co na to?... — spytał po przeczytaniu..
 — Proponowałem zasadzkę, jak zwyczajny głupiec — odparł Kemp — i wysłałem wiadomość przez służącę — dla niego.
 — Teraz się wyniesie — rzekł Adye.
 — Tego nie zrobi — zaprzeczył Kemp.
 Z góry ozwał się dźwięk rozbijanego szkła.
 Adye spostrzegł błysk małego rewolweru, wyzierającego z kieszeni Kempa.
 — To okno na górze — zauważył Kemp i udał się z pułkownikiem na piętro.
 Jeszcze byli na schodach, gdy uszu ich doszedł znów odgłos stłuczonego okna. W pracowni znaleźli dwa okna potrzaskane, na podłodze zaś kawałki szkła i olbrzymi krzemień. Zatrzymali się w drzwiach i przyglądali zniszczeniu. Kemp znowu zaklął, a tymczasem trzecie okno, wyrwane gwałtownie z zawias, zawisło na chwilę w powietrzu, a potem upadło z trzaskiem na podłogę.
 — A to co? — spytał Adye.
 — To właśnie początek — odparł Kemp.
 — Czy niema sposobu wdrapania się tutaj?
 — Ani nawet dla kota — zapewnił Kemp.
 — Niema okienic? — Nie tutaj. Mają je wszystkie pokoje na dole... Hola!