Strona:PL Wells - Człowiek niewidzialny.djvu/194

 Z dołu doleciał odgłos tłuczonego szkła, a potem mocne uderzenia w deski.
 — Niech go licho! — rzekł Kemp. — Musi już być. Atakuje jeden z pokojów sypialnych. Widocznie ma zamiar zruiuować cały dom. Ależ głupiec z niego. Okienice są pozamykane i szkło wypadnie na zewnątrz. Pokaleczy sobie tylko stopy.
 Tymczasem już drugie okno oznajmiło o swojem zniszczeniu. Kemp i Adye stali na schodach, mocno zmieszani.
 — Już wiem co robić! — rzekł Adye. — Daj mi pan kij albo coś podobnego, udam się na stacyę policyi i sprowadzę psy. One go wezmą.
 Drugie okno podzieliło los swych poprzedników — zostało wysadzone.
 — Masz pan rewolwer przy sobie? — spytał Adye.
 Ręka Kempa zanurzyła się w kieszeni, zawahał się.
 — Nie mam rewolweru... do oddania — odparł.
 — Przyniosę go z powrotem — rzekł Adye. — Wszak jesteś pan tutaj zupełnie bezpieczny.
 Kemp, zawstydzony przyznaniem się do obawy, wręczył mu żądaną broń.
 — Teraz chodźmy ku drzwiom — rzekł Adye.
 Gdy stali w drzwiach, wahając się, usłyszeli, jak jedno z okien sypialni na pierwszem piętrze skrzypnęło i pękło. Kemp podszedł ku drzwiom i zaczął odsuwać rygle, o ile możności jak najciszej. Twarz jego była nieco bielsza, niż zazwyczaj.
 — Musisz pan natychmiast wyjść — rzekł do Adyego.
 Po chwili Adye znalazł się na schodach przed