Strona:PL Wells - Człowiek niewidzialny.djvu/65

 — Tylko bez tych brzuchomówczych sztuczek — rzekł Marvel, zrywając się żywo na równe nogi. — Gdzie jesteś?
 — Niech cię to nie niepokoi — powtórzył Głos.
 — Ty się sam będziesz wkrótce niepokoił, głupi idyoto! — rzekł Tomasz Marvel. — Gdzież ty jesteś? Pokaż mi się tylko. Czyś ty może zagrzebany w ziemię?
 Nie było żadnej odpowiedzi. Tomasz Marvel stał bosy i zdumiony, z kurtką rozwianą.
 — Piiuit! — ozwała się gdzieś w oddali czajka.
 — O tak... piiuit — powiedział Mervel. — Teraz wcale nie pora na błazeństwo.
 Błonie było puste na wschód i na zachód, na północ i na południe; droga, z płytkiemi rowami i białemi palami granicznemi, biegła gładka i pusta z północy na południe, i z wyjątkiem owej jedynej czajki, błękitne niebo także było całkowicie puste.
 — Ratujcie!... — rzekł Tomasz Marvel, odziewając się w kurtkę. — To skutek picia. Mogłem się tego spodziewać.
 — To wcale nie skutki picia — rzekł Głos. — Tylko panuj nad swojemi nerwami.
 — Och! — zawołał Marvel, a twarz jego mocno pobladła. — To skutki picia — usta jego powtarzały z cicha.
 Wpatrywał się badawczym wzrokiem dokoła siebie i posuwał się zwolna wstecz.
 — Mógłbym przysiądz, że słyszałem głos! — szepnął.
 — Oczywiście, że słyszałeś.
 — Jest znowu! — rzekł Marvel, zamykając oczy i chwytając się tragicznie dłonią za czoło.