Strona:PL Wells - Człowiek niewidzialny.djvu/66

 Nagle został schwycony za kołnierz i wstrząśnięty gwałtownie, co go jeszcze bardziej oszołomiło.
 — Nie bądź głupi — rzekł Głos.
 — Dyabli wzięli... moją... kwitnącą... makówkę! — zawołał Marvel. — To niedobrze. To martwienie się temi przeklętemi trzewikami. Dyabli wzięli moją śliczną, kwitnącą makówkę. Albo też to może duchy!
 — Ani jedno, ani drugie — rzekł Głos. — Słuchaj mnie!
 — Makówka! — rzekł Marvel.
 — Chwilkę — rzekł Głos przenikliwie, ledwie panując nad sobą.
 — Więc i cóż? — spytał Marvel z dziwnem uczuciem, że palec jakiś jeździ mu po piersiach.
 — Myślisz, że ja jestem wyobraźnią... jedynie wyobraźnią?
 — Czemże innem możesz być? — spytał Marvel, trąc sobie ręką po karku.
 — Dobrze — rzekł Głos tonem ulgi. — W takim razie zacznę ciskać w ciebie kamieniami, póki nie zmienisz swego zdania.
 — Ale gdzież jesteś?
 Głos nic nie odpowiedział. Bzz... furknął kamień pozornie z powietrza i chybił ramię Marvela na grubość włosa. Marvel, odwróciwszy się, ujrzał kamień, wznoszący się w powietrze, zataczający koło, wiszący przez chwilę w powietrzu, a potem upadający z niepochwytną niemal szybkością u jego stóp. Zanadto był zdumiony na to, aby się usunąć. Kamień odbił się od jego nieobutej nogi i rykoszetem wpadł do rowu. Marvel podskoczył na stopę w górę i zawył głośno. Potem