Strona:PL Wells - Człowiek niewidzialny.djvu/68

 — Tutaj... o sześć yardów przed tobą.
 — Aha! Przecież nie jestem ślepy. Następnie może każesz mi uwierzyć, że jesteś czystem powietrzem? Ja nie jestem jednym z tych waszych głupich włóczęgów...
 — Tak. Jestem powietrzem, wszakże możesz przejrzeć przeze mnie?
 — Co? Nie masz wcale ciała? Czy to może proste psie figle?
 — Jestem zwykłą ludzką istotą... cielesną, potrzebującą pokarmu i napoju, oraz okrycia... Ale jestem niewidzialny. Uważasz? Niewidzialny. Bardzo prosta historya. Niewidzialny.
 — Jakto, jesteś podobny do rzeczywistego człowieka?
 — Oczywiście.
 — No, to mi podaj rękę — rzekł Marvel — skoro jesteś istotą realną. Nie będzie to już tak dyablo różne od...
 — Do licha! — zawołał nagle — aż podskoczyłem od takiego uścisku.
 Wolnemi palcami wyczuł rękę, która ujęła go za staw nadgarstkowy. Posunął palec w górę po ramieniu — namacał muskularną pierś i obrośniętą twarz.
 Oczy Marvela wyrażały zdumienie.
 — Jestem zupełnie głupi! — powiedział. — To przecie lepsze od walki kogutów! Niesłychanie zdumiewająca historya!... A o mile widzę przez ciebie królika. Ani odrobiny ciebie nie widać... z wyjątkiem...
 Badał okiem pilnie pozornie pustą przestrzeń.
 — Czyś pan nie jadł przypadkiem chleba z serem? — spytał, trzymając za niewidzialne ramię.