Strona:PL Wells - Człowiek niewidzialny.djvu/81

syczącym krzyk:
 — Nie! nie rób!
 Dał się słyszeć nagły ruch, przewrócenie krzesła, krótka walka. Wrzszcie znowu ucichło.
 — Co u dyabła? — zawołał Henfrey półgłosem.
 — Czy wszystko tam w porządku? — spytał Hall po raz drugi energiczniej.
 Głos wikarego odpowiedział dziwnie urywanym tonem.
 — Całkiem w porządku. Nie przeszkadzajcie... proszę.
 — To rzecz osobliwa — zauważył Henfrey.
 — Bardzo osobliwa! — rzekł Hall.
 — Powiada, żeby mu nie przeszkadzać — powiedział Henfrey.
 — Sam słyszałem — odparł Hall.
 — I jakieś pociągnięcie nosem — rzekł Henfrey.
 Stali, nasłuchując. Rozmowa toczyła się szybko i przyciszonym głosem.
 — Nie mogę — rzekł Bunting z rozdrażnieniem — powiadam panu, że nie uczynię!
 — Coby to miało znaczyć? — spytał Henfrey.
 — Powiada, że nie może — odparł Hall. — Czy mówił może do nas?
 — To haniebne! — odezwał się Bunting w pokoju.
 — Haniebne... — powtórzył Henfrey. — To słyszałem wyraźnie.
 — Któż teraz mówi? — spytał Henfrey.
 — Przypuszczam, że pan Cuss — odparł Hall. — Czy słyszysz cokolwiek?