Strona:PL Wells - Człowiek niewidzialny.djvu/82

 Milczenie. Dźwięki w pokoju niewyraźne i pomieszane.
 — Dźwięki podobne do odgłosu rozrzuconego obrusa — rzekł Hall.
 Za kantorkiem zjawiła się pani Hall. Mąż zalecał jej migami milczenie i wzywał ją, by podeszła ku nim. To obudziło w pani Hall ducha kobiecej opozycyi.
 — A czego ty tam nasłuchujesz? — spytała Hall. — Czy nie masz nic lepszego do roboty w takim dniu, jak dzisiejszy?
 Hall starał się jej wszystko dać do zrozumienia za pomocą mimiki, ale pani Hall uporczywie nic nie rozumiała. Zaczęła nawet krzyczeć, przeto Hall i Henfrey, nieco zbici z tropu, podeszli na palcach do kantorka, gestykulując w celu objaśnienia jej sytuacyi.
 Naprzód nie chciała wiedzieć nic nadzwyczajnego w tem wszystkiem, co niedawno słyszeli. Potem domagała się od Halla, żeby zachowywał się cicho, żeby milczał, a Henfrey tymczasem miał opowiedzieć całą rzecz. Czuła skłonność do uważania całej historyi za skończone głupstwo... bo może sobie tylko suwali meblami po pokoju.
 — Słyszałem, jak ktoś mówił: — To haniebne! — Napewno słyszałem — rzekł Hall.
 — I ja to słyszałem, pani Hall — potwierdził Henfrey.
 — Alboście i nie słyszeli — odparła pani Hall.
 — Pst! — rzekł Teddy Henfrey. — Czy nie słyszałaś pani skrzypnięcia okna.
 — Jakiego okna? — spytała pani Hall.
 — Okna w salonie — rzekł Henfrey.
 Wszyscy stali, pilnie nasłuchując. Oczy pani Hall,