Strona:PL Wells - Człowiek niewidzialny.djvu/89

 Na twarzy Marvela wystąpiły sine plamy wśród plam czerwonych.
 — A nie upuść książek, głupcze! — rzekł Głos surowo.
 — Faktem jest — mówił po chwili Głos — że będę musiał wyzyskać cię... Jesteś nędznem narzędziem, ale muszę.
 — Jestem nędznem narzędziem — powtórzył Marvel.
 — To prawda — rzekł Głos.
 — Jestem najgorszem narzędziem, jakie mogłeś sobie wybrać — poprawił Marvel. — Nie jestem wcale mocny — bąknął po chwili. — Nie jestem wcale za silny — powtórzył.
 — Nie?
 — A serce moje słabe. Ten drobiazg... przyźdwigałem go oczywiście, ale mogłem upuścić.
 — A więc?
 — Nie posiadam ani odwagi, ani siły do tego rodzaju usług, jakich ode mnie wymagasz...
 — Już ja ci dodam sił.
 — Wolałbym, żebyś tego nie robił. Nie chciałbym pomieszać ci twoich planów. Ale mogę, niechcący, już z samego przestrachu i zdenerwowania...
 Nie przyjdzie do tego — przerwał Głos — musisz mi dopomódz!
 — Wolałbym raczej nie żyć — westchnął Marvel. — To niesprawiedliwie — wyrzekał — musisz przecie przyznać... Zdaje mi się, że mam zupełne prawo...
 — Ruszaj dalej! — rzekł Głos.
 Marvel przyśpieszył nieco kroku i przez chwilę szli znowu w milczeniu.