Strona:PL Wells - Kraina ślepców (zbiór).pdf/109

szklanki zpowrotem na stole. Może ją pan trzymać w ręku, a łokieć oprzeć na kolanie. O tak! No, a teraz...
 Podniósł szklankę.
 — Za „Nowy Acelerator!“
 — Za „Nowy Acelerator!“ — zawołałem i trąciliśmy się szklankami. Wypiłem roztwór i natychmiast zamknąłem oczy.
 Znacie to uczucie pustki i niebytu...
 Trwało przez czas nieokreślony. Potem usłyszałem głos Gibberne’a, który kazał mi obudzić się; ocknąłem się więc i otworzyłem oczy.
 Stał, jak poprzednio, ze szklanką w ręku. Tyle tylko, że była pusta.
 — I cóż? — powiedziałem.
 — Wszystko w porządku?
 — Najzupełniej. Tak się tylko czuję, jakbym się wstawił. Nic więcej.
 — Słyszy pan co?
 — Nic specjalnego — odrzekłem. — Ależ tak, do licha, nic nie słyszę. — Może tylko lekki plusk, lap, lap, jakby deszcz padał na różne przedmioty. Co to jest?
 — Dźwięki, rozłożone na części składowe — odpowiedział — tak mi się przynajmniej zdaje. Patrzył w okno. — Czy pan widział kiedy firankę w takiej pozycji?
 Spojrzałem w tę stronę: koniec firanki sterczał sztywno, nieruchomo, jakby wzdąwszy się od wiatru, zatrzymał się nagle.
 — To dziwne — odrzekłem.
 — A to? — powiedział i otworzył dłoń, w której trzymał szklankę.
 Zamrugałem naturalnie oczyma, oczekując, że naczynie spadnie za chwilę na ziemię i potłucze się. Nic podobnego!