Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/019

 Ze starego kufra dzieci wyciągnęły i ojcu przyniosły kołnierz z sukna niebieskiego, oszyty srebrzysta tasiemką.
 — Co to, tatusiu?... od czego to?... Skąd się to tam wzięło?...
 Ojciec wziął w ręce wązki, wypłowiały pasek, do oczu go przybliżył, — długo wpatrywał się weń w milczeniu...
 Ciekawość dzieci jeszcze bardziej wzrosła.
 — Tatusiu kochany! — niech nam tatuś powie!... My koniecznie chcielibyśmy się dowiedzieć!...
 Ojciec przesunął ręką po oczach — może mu się czem zaprószyły? — potem westchnął głęboko i rzekł drżącym głosem:
 — To jest kołnierz od mojego mundura...
 — Od mundura? — zdziwił się najmłodszy synek. — To tatuś był w wojsku?...
 — Od mego mundura szkolnego!
 Dwaj starsi chłopcy wystąpili z opozycyą.
 — To być nie może! Żadna szkoła nie nosi mundurów niebieskich ze srebrnem oszyciem. Przecież znamy wszystkie: rządowe i prywatne.