Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/037

 Nieprzełknięte jeszcze jedzenie nie pozwala tłuścioszkowi przemówić — oczyma tylko zapytuje: czego chcą od niego?
 — Nazywam się Kozłowski Karol! — krzyczy miniaturowy kolosik. — A ty, knocie?
 Malec zrozumiał, że tu idzie o rzecz ważną: o wzajemna rekomendacyę. Nie można jej uchybiać nawet wówczas, gdy się w tak niezwyklej formie odbywa. Więc, połykając z pośpiechem ser, najgłośniej jak może odpowiada:
 — Moje nazwisko: Mieszkowski Piotruś!...
 — Piotruś? — wrzeszczy tamten, starając się przekrzyczeć hałasujących w pobliżu kolegów. — Bardzo mi przyjemnie! Lubię pasyami Piotrusiów! Ściskam twą, rękę, Piotrusiu!
 Przy tych słowach, potrząsa kilkakrotnie dłonią w powietrzu.
 W tejże chwili odwraca się, wymierza psztyczka w ucho najbliższemu koledze, i zeskoczywszy, daje nurka pod ławkę.
 Okrągłe oczy Piotrusia Mieszkowskiego wyrażają zachwyt. Jest dumny z posiadania tak dzielnego kolegi...
 Hałas wzmaga się z każdą chwilą. Obawiać się można, że od grzmotliwego tupania zapadnie się podłoga, że szyby popękają od okropnego krzyku.
 Kładzie temu kres wejście inspektora.
 Sama postać zwierzchnika i wyraz jego twarzy wzbudzają lęk. Niezbyt wysoki ale gruby, z wielkim, wystającym brzuchem, z dolna wargą