Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/052

 Posiada dużo stron sympatycznych oraz przysłowie: »tak, panie tak...«
 Otóż profesor Effenberger, dojrzawszy przez silne okulary Księżopolczyka, zawołał:
 — A ty tam... tak, panie tak... skąd sze wsząłeś?
 Chłopiec milczał, żuł chleb razowy i patrzył przez okno na liście, opadające z kasztana.
 — Gadaj sara... tak, panie tak!
 Księżopolczyk nie odwracał się, ani wiedząc, że do niego mówiono.
 Effenberger zaperzony zeskoczył z katedry, przybiegł do ławek, zaciśniętą pięścią groźnie potrząsał...
 — Sara wstawaj! — krzyczał — natichmiast! jak najpręsej! w pól minuta!...
 Dopiero kilka kuksańców, wymierzonych pod ławką przez kolegów, zbudziło Księżopolczyka. Wstał, leniwie się przeciągając.
 — Czego?... — zapytał z pełnemi ustami chleba.
 Gniew nauczyciela spotęgował się jeszcze.
 — Ach, ty, tak, panie tak!... jak sze nasywasz?
 Ale tamten nic sobie z gniewu nie robił — nie rozumiał go nawet. Dłoń zwinięta przyłożył do ucha i powtarzał przeciągle:
 — Czegoooo?.. czegoooo?...
 Koledzy zaczęli wykrzykiwać mu nad uchem, jeden przez drugiego:
 — Pan psor mówi... Pan prosor każe... Pan fesor żąda... żebyś powiedział: jak się nazywasz?
 Księżopolczyk zrozumiał nareszcie. Twarz jego