Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/073

niespodziane wrażenie wzrokowe szyków mu nie popsuło.
 Za to w zwykłej rozmowie płynnym bynajmniej nie był. Zawadzała mu tu samogłoska »a«, która wtrącał co kilka słów bez żadnej potrzeby, wymawiając ją przez nos i ponad wszelką miarę przeciągając.
 Pytał go kto:
 — Wojtek! pójdziesz na »ciarki?«
 On w głowę się drapał i usta szeroko otwierał.
 — A... pójdę! Co nie miałbym... a... pójść!
 To, że jego ojciec był prostym robotnikiem, nikogo nie raziło. »Niebieskie mundurki« nie znały różnic stanowych — przynajmniej tam, w tem cichem, dobrem miasteczku, gdzie Sarbiewski swe pierwsze rymy składał, a Skarga i Wujek z kazalnicy przemawiali.
 Syn stolarza, syn urzędnika i syn obywatela ziemskiego żyli w szkole na jednych prawach, całowali się i czubili bez żadnych wyróżnień.
 Czasem tylko rzemiosło Wojciecha Krystka budziło ciekawość w kolegach jego syna.
 — Słuchaj, Wojtek! — zagadywali — to ty wiesz, jak się robi szafę?
 — A... wiem.
 — Krzesło?
 — Też wiem.
 — Stół, komodę, łóżko, ławkę?
 — Wszystko... a... wiem. Jakbym się uparł, tobym sam... a... każdą rzecz zrobił.