Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/075

 — Wojtek! — dopytywali »mistrza« koledzy — dla kogoś ty zrobił te śliczności?
 — A... dla księdza-stryjka.
 — Lubisz go?
 — A... lubię! Daje mi na książki, na kajety; szkołę za mnie... a... opłaca.
 — Pewnie chce, żebyś został księdzem?
 — A... chce.
 — I ty zgadzasz się na to?
 — A... nie.
 — Pewnie wolisz być stolarzem?
 — A... broń Boże! Ja wolę... a... »wykierować się« na — aptekarza.
 — Pigułki kręcić, lukrecyę smażyć, robić pomadę i maść na odciski?
 — A... tak.
 Koledzy mają nowy powód do dziwienia się.
 Kilku chłopców objawiło chęć odwiedzenia Wojtka, a właściwie — jego ojca. Warsztat Wojciecha Krystka ciągnie ich do siebie, wydaje się im czemś nadzwyczajnem. Pragnęliby zobaczyć zblizka heble, piły, świdry, śrubsztaki, winkielaki, piony, bory, bankajzy — te wszystkie nadzwyczajne narzędzia, o których tyle się nasłuchali od młodego Krystka...
 Ale on kręcił głową dwuznacznie.
 — A... trudno to będzie. Mój »tatko« nie lubi, jak mu kto w robocie przeszkadza. Czeladnik też na gapiów... a... pomstuje...
 Nie brzmiało to zachęcająco — na tytuł »ga-