Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/107

serca«, »śpiewaku Justyny«, to jak Bozię kocham, język gryzę, żeby nie wybuchnąć śmiechem!
 — Ooooo! — mruknął znów tamten dwuznacznie.
 — Albo czy nie śmieszny i ten twój »Pacierz«...
 — Jaki »Pacierz«?
 — Wiesz... »Gończe złotego słońca«... czy też »Słońce złotego gońca«... już nie pamiętam.
 Sprężycki cisnął niedojedzoną gruszkę na ziemię, wyrwał rękę z pod ramienia kolegi, i obracając się doń twarzą, wyrzekł dobitnie:
 — Głupiś!
 Dembowski, znacznie spokojniejszy, uśmiechnął się na to »filozoficznie«.
 — Dlaczego mam być głupi? — zapytał bez gniewu.
 — Bo nie możesz zrozumieć, że... że...
 Zaciął się — trudno mu było myśl swą wyrazić słowami.
 — No, że — jedno drugiemu nie przeszkadza! — dokończył wreszcie głosem podniesionym.
 Tamten kręcił głową, naprawdę nic nie rozumiejąc.
 Usiedli na ławce. Sprężycki długo milczał, napiętkiem ziemię rozgrzebując, wreszcie rzekł:
 — Widzisz, Bronek, to jest tak. Czy ty lubisz naprzykład — sapieżanki?
 — Ba!
 — Czy one są, podług ciebie, dobre?
 — Wyborne!