Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/123

 — Cannabis... cannabis... cannabis. Ignis... ignis... ignis. — To już umiem. A tamte?
 Przypomina sobie i przypomnieć nie może. Wyfrunęły pewnie otwarłem oknem na ulicę bujać z chrabąszczami, grać w piłkę z dziećmi, śmiać się i bawić z całym światem...
 Ściska czoło obiema dłońmi — przez długą chwilę milczy.
 — Kucharzewski!...
 Ktoś wola nań cienkim, nieśmiałym głosem.
 Nie odwracając się, nie otwierając zamkniętych oczu, odpowiada szorstko:
 — Idź sobie — nie przeszkadzaj!
 — Pomogę ci, jeśli pozwolisz...
 Odmyka oczy, wpatruje się bystro w poczciwą zarumienioną twarz Wrońskiego.
 — Oj, pomóż! pomóż... — mówi głosem dziwnie spokorniałym. — Łeb mi pęka, a nic wykuć nie mogę.
 — Widzisz... jest na to sposób. Nauczył mnie go pewien akademik z Warszawy.
 — Jakiż to sposób?
 — Ułożono z tych wyjątków — wierszyk.
 — Wierszyk?... Do deklamacyi?...
 Twarz olbrzyma wypogodziła się. Lubi niezmiernie wiersze — ma szczególną zdolność do zapamiętywania ich i wygłaszania.
 — Posłuchaj więc uważnie.
 Malec wypręża się, mówi głosem podniesionym: