Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/140

 Wysuwa długi nos, zaczyna wciągać powietrze. Uczniowie idą za jego przykładem. Przez chwilę odbywa się ogólne węszenie.
 — Dym... co?... dym! A wy mówicie: nic złego... Ha, ha, ha!...
 Śmieje się krótkim, urywanym, pełnym wewnętrznego zadowolenia śmiechem.
 Siada przy stole, ręce zaciera.
 — Proszę cię, kochaneczku — zwraca się do Szymczaka — podaj mi z łaski swej »księgę...«
 — Księga u gospodyni.
 — Pofatyguj się, chłoptysiu, do pani Pórzyckiej, powiedz, że pan »nadzorca« kłania się pięknie i o »księgę« prosi.
 Najstarszy z uczniów, Łaguna, występuje na środek.
 — O cóż pan psor posądza?
 — Paliliście... A to nie można... nie można...
 — I cóż to paliliśmy podług pana profesora?
 — Ooo!... to już bagatela. Może gelb wirginien... może »drajkenig...« może »turecki mocny...«
 Łaguna przybiera minę obrażonej niewinności.
 — Pan profesor jest w błędzie. Myśmy palili — trociczki.
 Wchodzi pani Pórzycka — uśmiechnięta, dygająca.
 — A, pan prefesor... Jakie szczęście!
 — Witam kochaną panią i — proszę o książeczkę!... Będę miał przyjemność zapisać malam notam...