Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/147

swobodnie, jednem tylko ramieniem fale rozgarniając, zmierza ku owej otchłani.
 Przez pewien czas widać go jak zalewany pianą, walczy z wirami i prądem gwałtownym. Zwyciężył wreszcie przeszkody, pod obracające się koło podpłynął. Lewem ramieniem i lewą nogą wykonywa ruchu, utrzymujące go na powierzchni — prawą ręką sięga po »pierzydło«.
 Przypatrujący mu się z brzegu milkną i oddychać przestają. Zdaje im się, że są świadkami walki człowieka ze smokiem.
 Raz, drugi i dziesiąty, mokra, wodnymi porostami oślizgła deska z dłoni mu się wymyka. Widzowie chcieliby, żeby dalszych wysiłków zaniechał — żeby wszystkiemu dał spokój. Ale on nie jest z tych, którzy ustępują.
 Oto wreszcie udało mu się deskę pochwycić. Przypiął do niej jedną rękę, potem drugą. Widać mięśnie jego silnie naprężone, żyły na skroniach i szyi nabrzmiałe, twarz szkarłatną...
 Przez chwilę sądzić można, że koło zatrzymał — ale to złudzenie. On tylko wskoczył na »pierzydło« i siadł na niem skulony jak żaba.
 W tej chwili wydaje się małym, marnym. Na tle potężnego koła, wśród spienionych, kipiących, strasznych fal, ta niewielka bryłka barwy cielistej przedstawia się jak coś znikomego, słabego, co tylko wypadkiem przyczepiło się do olbrzyma i z czego olbrzym natychmiast się otrząśnie...
 Nie otrząsa się jednak.