Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/153

 Wreszcie głowa Piotrusia ukazała się w znacznem odaleniu. Kozłowski śpieszy tam, ostatek sił wytężając. W tej chwili jednak chwyta go kurcz — czuje, że idzie na dno, i z krzykiem »ratujcie! ratujcie!«, pogrąża się w falach...
 Dopiero ten krzyk usłyszano. Ludzie zbiegają się, podnoszą lament — nikt jednak tonącym chłopcom nie śpieszy z pomocą.
 Nagle czyjeś silne ręce roztrącają tłum — na brzegu staje wysoki, krzepkiej budowy młodzieniec w niebieskim mundurku.
 Kucharzewski.
 W jednej chwili zrzucił mundur, buty — już jest w wodzie — zanurzył się z głową — nurkuje.
 Nie upłynęły dwie, trzy minuty, już jest na wierzchu i płynie ku brzegowi, jedną ręką rozgarniając wodę, drugą podtrzymując nieprzytomnego Piotrusia.
 Złożył chłopca na brzegu, otrząsnął się, przeżegnał — i znów: chlust! do wody.
 Tym razem szło mu ciężej. To wypływa, to zanurza się, daje się unosić fali, lub walczy z nią zajadle. Nagle pogrążył się w przepaść — zniknął...
 Między tłumem na brzegu długa chwila tragicznej, grobowej ciszy — potem buchnęły krzyki:
 — Czółna!... Wioseł!... Bosaków!... Ratujcie, kto w Boga wierzy!
 Znalazło się jedno i drugie czółno; wypłynęły na środek, zaczęły gorączkowo krążyć to w tę, to w ową stronę, upatrując śladów na rzece. Ale