Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/156

 Matka Piotrusia, którą sprowadzono ze wsi, chciała w najgorętszych słowach podziękować wybawcy swego syna. Okazało się to połączone z niemałemi trudnościami. Kucharzewski przed podziękowaniem uciekł i tak się ukrył, że żadną miarą nie można go było odnaleźć. Kozłowski na wszystkie wyrażenia wdzięczności odpowiadał spokojnie, czapkę w rękach obracając:
 — Eeee!... co tam, proszę pani. Niema o czem mówić!...
 Potem, wziąwszy kolegę na bok, oświadczył mu energicznie:
 — Twoja matka ubliża mi! Pamiętasz przecież, że wówczas, przy tym miodzie z orzechami, ślubowałem ci przyjaźń. Więc gdybym teraz porzucił cię w nieszczęściu, nie byłbym Kozłem, ale...
 Tu wymienił nazwę pewnego zwierzęcia, nieodznaczającego się ani szlachetnością charakteru, ani czystością.
 Mieszkańcy miasteczka, w pierwszej chwili żywo wzruszeni wypadkiem, później odczuwali go stopniowo coraz słabiej, — wreszcie zupełnie o nim zapomnieli.
 Ale przyszła katastrofa, która niezatartymi śladami odbiła się w ich pamięci. Dotąd ją niezawodnie wspominają.
 Stało się to w środku zimy, — zima zaś była w owym roku bardzo ostra.
 Przed wieczorem pewnego dnia styczniowego, czterej uczniowie ślizgali się na zamarzniętej od-