Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/175

 Sprężycki z miną niewinną zauważa:
 — To nie robak, panie prosorze, to — chrabąszcz!
 — Krabonsz jest robak! — upiera się tamten.
 Prymus otwiera drzwi na korytarz, udaje, że wyrzuca chrabąszcza i powraca z nim do klasy.
 Sprężycki nie ustępuje.
 — To dopiero! — dziwi się. — Pan prosor mówi, że to robak, a pan psor Salamonowicz uczył nas, że robaki i owady to zupełnie co innego. Więc my teraz nie wiemy, kogo słuchać.
 — Sprężycki, marsz do lekcyi! — przerywa mu czerwony od gniewu Niemiec. — Gadaj wiersz!
 Sprężycki próbuje ciągnąć dalej swą politykę opozycyjną i kunktatorską.
 — Sroki i papugi gadają; człowiek mówi. Tak nas uczył psor Skowroński. Więc czy ja jestem sroka, albo papuga?
 Koledzy nie mogą powstrzymać się od śmiechu. Odzywają się zewsząd głosy, przytakujące Sprężyckiemu.
 — Ach, tak, panie tak! — krzyczy doprowadzony do ostatniej pasyi Effenberger i wyciąga rękę, aby chwycić Sprężyckiego za ucho.
 Ale chłopcu przychodzą z pomocą posiłki. Armia chrabąszczów rozpoczęła właśnie atak ogólny.
 Kilkadziesiąt owadów, jakby na komendę, z huczeniem organowem uniosło się w górę. Kilkadzie-