Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/178

 — Panie psorze! w żaden sposób pisać nie można!
 — Dlaczego?
 — Chrabąszcze nie dadzą!
 — Jakto nie dadzą? Czyście zwaryowali?
 — Niech pan psor sam zobaczy... O... o... o...
 Kilku, potem kilkunastu, chłopców wtyka nauczycielowi pod nos, kajety, na których chrabąszcze umaczanemi w atramencie łapkami porysowały różne hieroglify.
 Łypaczewski przygląda się, wzrusza ramionami, mruczy coś pod nosem — wreszcie postanawia:
 — Ha, niema co!... musicie się wszyscy wziąć do wypędzania.
 »Sprzysiężonym« tego tylko było trzeba. Otwierają powtórnie okna, chustkami, czapkami, kajetami wyganiają latające owady, wykrzykując na różne głosy:
 — A sio!... a sio!... a sio!...
 Ogólne podniecenie udzieliło się i Łypaczewskiemu. Wogóle należy on do nauczycieli, którzy z trudnością utrzymują powagę wobec uczniów. I teraz, zgrzany bieganiem, zrzucił frak mundurowy — wspólnie z chłopcami, prawie jak ich rówieśnik, zajmuje się łowieniem i wyganianiem uprzykrzonych owadów.
 Już to nie jest lekcya, lecz jakaś zabawa sportowa, gdzie wszyscy prześcigają się w zręczności, w pomysłach niezwykłych i w głośnych krzykach.
 Dzwonek szkolny kładzie kres tym nie-Olim-