Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/195

wszystko na duchu nie upada, wesołości wewnętrznej nie traci.
 — Bronek — mówi prosząco — połóż mi go tu!... — oczyma wskazuje kołdrę.
 Kolega kładzie bukiet na piersiach chorego.
 — Przysuń bliżej, do samej twarzy... — prosi znowu.
 Olbrzymia więź bzu znajduje się po chwili tuż przy policzkach chorego.
 Chłopiec z wysiłkiem podnosi cokolwiek głowę; całą twarz w wonnym gąszczu zanurza. Nozdrzami, ustami, piersią całą, wciąga w siebie, pije zapach świeżych kwiatów.
 Jest podniecony, rozpromieniony. Bladziutki rumieniec wystąpił na jego chude, wystające kości policzkowe.
 Razem z bzem, do łóżka małego męczennika przyszła wiosna. On tak jej pożądał! Tyle o niej roił podczas nocy bezsennych!
 Od kilku tygodni męczył domowników nieustannem dopytywaniem: czy jaskółki już przyleciały, czy akacya rozwinęła się? czy bez zakwitł?...
 Zbywano te pytania milczeniem, uważając, że w jego położeniu, od jaskółek, bzów i akacyi, stokroć są ważniejsze: mikstury, okłady i maście. Ale mylono się. Wiosna posiada środki uzdrawiające takiej potęgi, do jakiej nie wzniosą się nigdy preparaty apteczne.
 Gdy Sprężycki napawa się aromatem kwiatów,