Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/197

 — Ale wiesz, kto się o ciebie najczęściej dopytuje?
 — Może Chaber?
 — Zgadłeś. On cię lubi.
 — I ja jego. Czytuje wam swoje poezye?
 — A jakże. Wczoraj czytał powiastkę, też pewnie swoją. Tak była zabawna... Uśmialiśmy się wszyscy.
 — Szkoda, żem jej nie mógł słyszeć!...
 Zasmuca się nagle.
 Zauważył to przyjaciel, śpieszy z pociechą.
 — Nic straconego! Pytał właśnie Chaber czy cię może odwiedzić. Chciałby rozerwać cię czytaniem.
 — O, jaki dobry! Kocham go, jak rodzonego brata!
 Zamilkli obydwa. Chory ma łzy w oczach — łzy rozrzewnienia.
 — Słuchaj, Bronek — pyta po chwili głosem przyciszonym — czy jaskółki już przyleciały?
 — A jakże. Wczoraj to się nawet czubiły z wróblami o gniazda przy kościele.
 — A chrabąszcze są?
 — Już giną. Aleśmy mieli z nimi paradną zabawę. Kozioł zrobił z papieru karetę, zaprzągł do niej aż sześć chrabąszczów i puścił Niemcowi na katedrę.
 — Cóż Niemiec?
 — Z początku się gniewał, potem śmiał się. I powiedział, że ten, kto to zrobił, byłby dobrym