Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/201

 — No, Bronek — mówi rzeźko — teraz do czytania.
 Dembowski otworzył starą, zatłuszczoną książkę — zaczyna:
 »Szumiał wiatr, gwałtownie nad grzbietami wyniosłych Apeninów, kołysał stuletnich dębów wybujałymi wierzchami i miotał słabymi płomieniem ognia, koło którego przy skale Rinaldo i Altaverde siedzieli. Noc była ciemna, czarne chmury zakrywały księżyc, żadna gwiazda nie iskrzyła się na posępnem niebie...«
 — Śliczne!... — wzdycha zachwycony Sprężyki — ale ja to już znam. Pamiętasz, czytaliśmy ten początek zaraz po świętach na lekcyi Żebrowskiego...
 — Który nam zabrał książkę — ciągnie kolega.
 — Którą potem Żebrowczak wykradł ojcu i nam oddał — kończy tamten.
 Dembowski przewraca kilka kartek.
 — »Doliny zabrzmiały trąb odgłosem«. Czy stąd zacząć?
 — Trochę dalej.
 — Aha, już mam! »Rozpoznawszy stanowiska nieprzyjaciół, Rinaldo dał znak i ruszył w lewo. Zaledwie sto kroków uszli, spostrzegli jakiś papier na ziemi. Podniósł go Altaverde i oddal Rinaldiniemu. Ten zaczął czytać: W imię rządu, daje się przebaczenie każdemu z Rinaldiniego bandy, który opuści wodza swojego i do wojska przejdzie. Który