Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/202

zaś głowę Rinaldiniego przyniesie, ten oprócz wolności, otrzyma jeszcze pięćset cekinów w nagrodę«.
 — Pięćset cekinów! — wykrzykuje Sprężycki. — Jak myślisz, Bronek: czy połakomi się kto z towarzyszów Rinalda na tę nagrodę?
 — Z pewnością ani Altaverde, ani Cinthio, ani Lodovico...
 — O! ja myślę, że nie znajdzie się ani jeden taki podły. Czytaj, Bronek! Umieram z ciekawości: co się dalej stało?
 Dembowski ciągnie:
 »Przeczytawszy, Rinaldo zawołał: — Towarzysze! to pismo obiecuje nam wolność i przebaczenie, jeżeli mnie opuścicie i na słowo oddacie w ręce żołnierzy. — Nie damy się uwieść! Przysięgliśmy ci wierność i tę zachowamy aż do śmierci — odezwał się Altaverde. — Wodzu! wodzu! podrzej ten papier na kawałki; zrobimy z nich ładunki, i obiecujących własnemi ich obietnicami zgładzimy ze świata!«
 — Dzielni! dzielni!... — krzyczy rozpromieniony Sprężycki. — Wiedziałem, że tak postąpią. I jabym uczynił to samo, będąc na miejscu Altaverda.
 Rinaldo jest ideałem obu przyjaciół. Nie pojmują fałszywego założenia książki, nie widzą jej częstych wykroczeń przeciw moralności — zachwyca ich jedynie śmiałość i waleczność bohaterów, wielbią żywość opowiadania, nadzwyczajną