Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/204

lerka spadnie z krzesła, a wy wszyscy z okropnym — pamiętaj: z okropnym! krzykiem wpadniecie na scenę, wołając: »Niech żyje nasz dowódca!...«
 Zmęczony długą mową chory upadł na poduszki. Przez długą chwilę leży w zupełnem milczeniu, ciężko oddychając. Dembowski ze zwykłą troskliwością krząta się przy koledze: wachluje go gałązką bzu, od much opędza, zwilżył chustkę wodą kolońską i czoło mu naciera.
 Nagle Sprężycki, coś ważnego sobie przypomniawszy, bystro spogląda w oczy kolegi.
 — Dawnoś widział nasz kamień? — tajemniczo pyta.
 — Wczoraj.
 — Nieporuszony?
 — Nieporuszony.
 — Do kryjówki zaglądałeś?
 — Trudno było. Wciąż się tam teraz kręcą ogrodnicy.
 — Idź o północy, ze ślepą latarką w jednej ręce, z oskardem żelaznym w drugiej.
 — Ba! Skąd wziąć oskarda?... skąd wziąć ślepej latarki?...
 — To prawda!... — zamyślił się tamten. — U nas wcale tych rzeczy nie znają. Co robić? W powieściach do podważania takich kamieni używają zawsze oskardów. Niepodobna brać ze sobą łopaty. To byłaby śmieszność zabijająca.
 Wpadli obaj w zadumę — przemyśliwają, skąd