Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/215

łami, kleszczami, którzy znęcają się nad jego biedną, chorą nogą, miażdżą ją, szarpią, odrywają...
 Przed wieczorem wpada do niego Dembowski, rozpromieniony, wesoły — na szyję mu się rzuca i woła:
 — Więc już ci nogi nie urzną?... Wiwat!...
 — A ty skąd wiesz, że mieli urzynać? — pyta chory.
 — Wiedziałem wpierw, niż wszyscy.
 — Skąd?
 — Doktor Dobrzelewski mówił o tem u moich rodziców.
 — I ty nic mi nie wspomniałeś!
 Tamten milczy, zakłopotany.
 — Już teraz wiem, co ci oko zaprószyło wtenczas... kiedyś to stał przy oknie... pamiętasz?
 — Ech, niema o czem mówić!... Rzecz główna, że dwie nogi ocalały.
 — Jakto dwie?
 — Jedna twoja, druga moja.
 — Twoja?
 — No tak, bo gdym usłyszał, co doktor mówi, zaraz pobiegłem do naszego kamienia, i tam wykonałem ślub: że jeśli ty będziesz miał nogę odjętą, ja również pozbędę się swojej.
 — Co wygadujesz! Jakże mógłbyś to zrobić?
 — Alboż to co trudnego? Poszedł-bym na wojnę i tak-bym manewrował, że kartacz musiałby mi nogę urwać... A jak nie, to już-bym sobie w inny sposób poradził.