Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/221

konnikom służącego, kręci się zawsze kilka niebieskich mundurków. Sprowadziła je nie tyle chęć napicia się wody, co ucieczki przed trudną lekcyą i złym stopniem.
 Chłopcy piją wodę czapkami, oblewają się, palą papierosy, i paplą, paplą, paplą, jak sroki sejmujące.
 Najczęstszym przedmiotem rozmów jest sama pompa.
 — Zimna woda, co?... — zapytuje »knota«, po raz pierwszy tu przybywającego, stary wyga szkolny, w zatłuszczonej i przemoczonej czapce, zaciągający się grubym papierosem z »drajkenigu«, zawiniętego w papier brulionowy.
 — Zimna, panie... aż zęby cierpną... — mówi malec, ocierając usta rękawem.
 — A wiesz: dlaczego zimna?... — bada tamten z dwuznacznym, szatańskim uśmiechem.
 — Nie wiem, proszę pana.
 — Od nieboszczyków.
 — Ja... jakto, proszę pana?
 — Wiadomo, że każdy nieboszczyk zimny jak lód; pod kościołem pełno nieboszczyków; a ta woda płynie prosto z pod kościoła.
 — Do... doprawdy?
 Knot blednie i zębami dzwonić zaczyna. Robi mu się tak zimno, jakby sam był nieboszczykiem.
 Ucieka od pompy, i postanawia nigdy już nie pić tej wody okropnej.
 Ale to postanowienie długo nie trwa. Chłopiec