Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/237

kie jak wszędzie; kwiaty, podobne do wszystkich kwiatów; ptaki, jak wszystkie ptaki...
 — O! nie... — przerywa coraz bardziej ośmielający się chłopiec. — Co do ptaków, proszę księdza dobrodzieja, to...
 — To co?
 — To takich, jak tutejsze, nigdziem nie widział. I myślę, że nigdzie indziej takich niema...
 — Dlaczego tak myślisz, mój chłopcze?
 — Przecie widziałem, jak przybiegały do księdza dobrodzieja, niby kurczęta, na ramionach mu siadały, z ręki brały ziarno, nic się nie bojąc...
 Zakonnik westchnął.
 — To prawda, moje dziecko. Ale czy sądzisz, że w tem jest cud jakiś, lub kuglarstwo? Zaprawdę, powiadam tobie, i innym, że każdy z was może żyć z ptakami, z dzikim nawet zwierzem, po przyjacielsku i po bratersku — trzeba tylko, żeby był przyjacielem i bratem każdemu stworzeniu Bożemu i żeby idąc do niego, w sercu swem nie krył zdrady. Bóg obdarzył stworzenia swe instynktem, który je ostrzega: komu mogą zaufać, a kogo bać się mają.
 Sprężycki rozważa w myśli usłyszane słowa. Jeszcze nie bardzo je rozumie — postanawia jednak dokładać wszelkich starań, aby dojść do tej doskonałości, o której mówił zakonnik. Cóżby to było za szczęście, gdyby naprzykład kraska — ta przecudna, szafirowo-złocista kraska, będąca dlań dotąd czemś niepochwytnem, niemal fantasty-