Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/256

już opróżniona butelka z wódką. Wódkę pił Rosyanin szklanką, którą właśnie w tej chwili, uczyniwszy przerwę w deklamacyi, do ust podnosił. Musiało zaś to podnoszenie już nieraz się powtarzać, gdyż twarz siedzącego była czerwona, jak kołnierz burmistrza, a oczy, na wierzch wysadzone, miały wyraz zarazem dziki i obłędny.
 Nie bez strachu przystąpił uczeń do nauczyciela, i czapkę zdjąwszy, zaczął jąkać nieśmiało:
 — Gaspadyń fiesor! Ja bardzo przepraszaju... Ja musiał przyjść, bo mnie tamci kazali... Ja przyszedł tolko zapytaćsia...
 Nie dokończył.
 Jastrebow obrócił się do niego całą twarzą i skierował nań zaiskrzone oczy. Wyraz tych oczu był tak straszny, że chłopcu ciarki przebiegły po krzyżu i nogi pod nim zadygotały.
 Tamten wpatrywał się w niego długo, w milczeniu, okropnym, razem wściekłym i pełnym przerażenia wzrokiem — nagle machać zaczął rękami, jakby coś czy kogoś odepchnąć chciał od siebie, i krzyknął przeraźliwie:
 — Satana!... Satana!...
 Sprężycki zdrętwiał.
 Po krzyku nastąpiła cisza. Rosyanin zdawał się uspokajać, twarz i oczy w inną zwrócił stronę. Ale nie trwało to długo. Po chwili znów dojrzał chłopca, rękę w jego kierunku wyciągnął, i cichszym już, jakby złamanym głosem rozkazał:
 — Procz!