Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/260

 — Raz na wsi, wieczorem, »dusza« przeleciała obok mnie, tak blizko, jak stąd do tego kloca...
 Wyznanie silnie oddziaływa na słuchaczów.
 — Zląkłeś się? — bada jeden.
 — Jeszcze jak! Alem zaraz odmówił: »A dusze wiernych zmarłych«... — i natychmiast zniknęła.
 — Jakaż była? — dopytuje drugi.
 — Bielusieńka.
 — Trzeci jest ciekawy szczegółów.
 — W ziemię się zapadła, czy też do góry pofrunęła?
 — Nie wiem. Zniknęła, i tyle. Jakby ją kto zdmuchnął.
 — Nie pływaj po piasku! — śmieje się ironicznie Sprężycki. — Duszy widzieć nie można.
 — Dlaczego?
 — Bo dusza nie ma ciała.
 Rozsądniejsi przytakują.
 — Ma racyę. Prawda. Petrykosio puścił finfę! Zbajał się!
 Ale występuje i opozycya.
 — Ciało ciału nierówne. Dusza nie ma ciała takiego jak my, ale może mieć inne.
 — Nie ma i nie może mieć żadnego!
 — Tamta dusza — objaśnia ośmielony Petrykowski — nie miała wcale ciała. Była przeźroczysta, jak z mgły.
 — A czyż mgła to nie ciało?
 Stronnicy Petrykowskiego śmieją się.