Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/261

 — Mgła jest ciałem! Ha, ha, ha!... To pewnie człowiek składa się z mgły i duszy?... Ha, ha, ha!
 — A po śmierci, mgła w proch się rozsypuje... Ha, ha, ha!
 — Zbajał się Sprężycki, zbajał! — decyduje Sitkiewicz głosem, niedopuszczającym zaprzeczenia.
 Ale Sprężycki lekceważy sobie tę stanowczość.
 — Wcale się nie zbajałem — mówi spokojnie. — Zbajali się ci, dla których ciałem jest to tylko, co ich boli, gdy dostaną bicie i którzy nie wiedzą, co jest ciało fizyczne.
 — Mgła nie jest ciałem fizycznem — oświadcza Sitkiewicz tym samym co wpierw tonem.
 — A woda?... Przypomnij sobie co nam mówił profesor Wiśniewski...
 — Woda co innego, a mgła co innego...
 — Tak?... A z czegóż powstaje mgła?
 Teraz zrozumieli już rzecz nawet najmniej pojętni. Wszystkie głosy zwracają się przeciw tamtemu.
 — Zbajał się Sitko! zbajał!...
 Gdy wrzawa uciszyła się, zabiera znów głos Kuszkowski, ten, co wystąpił z zasadniczem pytaniem, dotyczącem pójścia nocą na cmentarz. Kuszkowski jest »z wyższej klasy«, co mu daje niezmierną przewagę nad młodszymi, i otacza jego kędzierzawą głowę jakby aureolą.
 — Tchórze! baby! — woła z pogardliwem lekceważeniem. — Niema między wami ani jednego,