Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/264

stwem, trzeci radby poznać tajemnicę tak nadzwyczajnego pływackiego »majstersztyku«...
 W tejże chwili wskakuje na wierzch kloca mały Bellon, zwany »balonikiem«, i cienkim głosem krzyczy:
 — Poczekajcie!
 — Czego ten znów chce? — odzywa się kilku starszych lekceważąco.
 — Czy wy wiecie, jak ja umiem skakać?
 — Jak pchła! — śmieje się któryś.
 — Acha! właśnie!... Przyjdźcie do mnie jutro na podwórze, to pokażę wam skok, jakiegoście nawet w cyrku nie widzieli!
 — Nie chwal-no się tak, malcze!...
 — Nie nadymaj się, »baloniku«, bo pękniesz!...
 — Ostrożnie, pchełko, żeby cię »proszkiem« nie posypali!
 Chłopcy śmieją się — są jednak naprawdę zaciekawieni. Bellon słynie w całej szkole z mistrzowskich kozłów. Udając, że ich to mało obchodzi, pytają:
 — Jakiż to będzie skok?
 — Z huśtawki.
 — Piiii... wielkie rzeczy!
 — Ale wy znacie przecie naszą huśtawkę.
 — Wyższa od gołębnika.
 — Więc cóż?
 — Więc ja rozhuśtam się najwyżej jak tylko można — aż tam, het, pod same chmury — a potem: skoczę na równe nogi na ziemię.