Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/267

rapaces i nie crudeles, są jednak, pod względem jedzenia — insatiabiles.
 I w bohaterskiej drużynie wrażenia żołądkowe zapanowały chwilowo nad innemi. Chłopcy szybko zrywają się z kloców, głowami skinęli sobie na pożegnanie — z pośpiechem pędzą w różnych kierunkach do pełnych mis, które w tej chwili zdają się im wonniejszemi, niż róże Saarońskie, niż kadzidła w świątyni Salomona...
 Sprężycki idzie zwolna, wsparty na ramieniu Dembowskiego.
 — O jakiejże to »sztuce« myślisz, biedaku? — pyta ostatni, z niepokojem i troskliwością matki, czuwającej nad chorem dziecięciem. — Czyś zapomniał, że doktor Dobrzelewski zabronił ci nawet wiele chodzić i głośno mówić?...
 — To też moja sztuka nie polega ani na chodzeniu, ani na mówieniu.
 — Na czemże zatem?
 — Zobaczysz...
 Dembowski wzdycha.
 — Nie zapominaj, Witek, że tobie przykazano: jeść jak najwięcej, sypiać jak najdłużej, mieć dobry humor i przesiadywać po całych dniach w ogrodzie. Mojem zdaniem, niepotrzebnie nawet chodzisz do szkoły, i męczysz się słuchaniem belfrów. Wszakże, czy tak, czy inaczej, ten rok dla ciebie stracony...
 — Tak myślisz, Bronek?...
 — Nawet twój ojciec powiedział, że nie wy-