Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/273

I jeszcze mówi, że chce »sztukę« powtórzyć! No, niech lepiej trzyma język za zębami, bo, jak Boga kocham...
 Głos olbrzyma brzmi tak głośno, a oczy Radzickiego ciskają tak straszne błyskawice, że przezorniejsi śpieszą zażegnać burzę w zawiązku, nie dopuszczając zapaśników do siebie.
 — Z Radzickim skończone! — obwieszcza z wyniosłości kloca najwyższy arbiter. — Niech wystąpi trzeci z kandydatów na bohatera: Bellon alias »Balonik«. Uciszcie się, panowie, i słuchajcie, co ów powie.
 »Ów« wyskakuje przed audytoryum, maleńki, pyzaty, rumiany, istna piłeczka.
 — Miałem skoczyć z huśtawki — mówi wesoło.
 — Tak. Z huśtawki rozbujanej. Skoczyłeś?
 — Skoczyłem.
 — I cóż?
 — Ano, niech powiedzą świadkowie.
 Występuje Sitkiewicz i dwaj inni jeszcze.
 — Chcieliśmy do tego nie dopuścić — mówi Sitkiewicz — ale smarkacz uparł się i skoczył.
 — Ty, Sitko! — woła zaperzony malec — tylko bez »smarkaczów!« »Balonikiem« pozwalam się nazywać, ale za »smarkacza« możesz oberwać.
 — Skoczył — ciągnie tamten, nic sobie z pogróżek nie czyniąc — no, i naturalnie, rękę złamał.
 — Kłamiesz. Nie złamałem, lecz zwichnąłem.
 — Jedno licho.