Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/274

 — Nie jedno. W tydzień później mogłem już był skakać po raz drugi.
 — Spodziewam się — zauważa Kuszkowski dobrotliwie — żeś tego nie zrobił.
 — Waryatem nie jestem!
 Śmieją się słuchacze — śmieje się i arbiter.
 — Jakże zatem — pyta ostatni — zapatrujesz się dziś sam na swoje bohaterstwo?
 — Że jest odpowiedniejsze dla małpy, niż dla człowieka.
 — Co panowie o tem sądzicie? — zwraca się Kuszkowski do obecnych. — Co do mnie, przyznaję »Balonikowi« słuszność.
 — I ja!... i ja!... i ja!... — przytakują zewsząd cieńsze i grubsze głosy.
 Arbiter wstaje, przeciąga się, laską w powietrzu wykręca »młynka...«
 — Zatem — finis. Skończone z Bellonem, i skończone ze wszystkimi. Żegnam panów.
 Chce odchodzić — wtem chłopców kilku poczyna wykrzykiwać:
 — A Sprężycki?... Zapomniał pan o Sprężyckim... Hej, Sprężycki! Sprężycki!...
 Wezwany wystąpił z gromadki.
 — Czego wrzeszczycie, waryaty?
 — Twoja sztuka... słyszysz?... twoja sztuka?
 — Jaka sztuka?
 — Sztuki miałeś dokazać... Nie pamiętasz?
 — No, — tak potwierdza Kuszkowski, którego