Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/286

doświadczone ucho starszych, wieloletnich sztubaków dosłuchiwało się teraz dźwięków dawniej mu obcych. Dzwonek szkolny nie krzyczał już z wieży tak rzeźko i rozgłośnie, jak niegdyś. Odzywał się głosem jakby zaspanym, a znawcy twierdzili, że mówi:
 — Chodźcie do szkoły... jeśli chcecie! A jak nie, to nie!... Pal was licho!... Uczcie się, lub nie uczcie... wszystko mi jedno!
 Dawne dzwonienie »na zmianę«, które wstrząsało murami szkolnych korytarzy, teraz było tak wątłe, że się je ledwie słyszało.
 Niejednokrotnie, nauczycielowi, zapędzonemu w wykładzie, prymus musiał przerywać:
 — Panie profesorze! już dzwonili na zmianę...
 Nauczyciel twierdził, że to nieprawda; między uczniami zdania były podzielone — dopiero wejście następnego profesora sprawę wyjaśniało.
 Upadła też powaga złośliwego stróża — bo wszystko, co na strachu tylko oparte, wraz ze strachem kończy się. Dawniej, gdy niebieskie mundurki wysypały się na wielką pauzę, kulawy Szymon stawał śmiało na środku korytarza, i rozkraczywszy nogi, przyglądał im się wzrokiem pogardliwie nienawistnym — spokojny, że go ta fala nawet nie muśnie. Dziś ani próbował tego czynić: rozbrykane »knoty« przewróciły go raz na ziemię, i omal nie został na drugą nogę kaleką...
 Przebąkiwano, że i on niedługo już tu będzie »popasał«, że lada dzień skończą się i jego »rządy«.