Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/301

dymu jest im przyjemne; teraz przyznać musieli sami, że to obrzydliwość.
 Około starego Jana, ćmiącego przy drzwiach krótką żołnierską fajeczkę, kręcili się ciekawie ale i podejrzliwie — rzucając nieufne spojrzenia na jego kieszeń wypchaną. Jeden wszakże, najśmielszy, przystąpił i rzekł ostro:
 — Proszę o papierosa.
 Inwalida natychmiast podał rzecz żądaną. Wydobył nawet pudełko zapałek siarkowych, i zapalił jedną z wielkim trzaskiem a większym jeszcze — swędem.
 Śmiałek, z dymiącym papierosem w ustach, zaczął chodzić po dziedzińcu. Ale w jednej chwili otoczyło go takie zbiegowisko, że krokiem postąpić nie mógł. Ściśnięty został ze wszech stron przez niebieskie mundurki małe, mniejsze i najmniejsze — zewsząd też wzniosły się piskliwe głosy, do wrzasku ptactwa domowego podobne:
 — Palacz!.. Kopcidym!... Kominiarz!...
 Siłą rozerwał ten łańcuch, ale gromada »knotów« pobiegła za nim dalej, niby stado wróbli za rarogiem — krzycząc, drażniąc się, wyśmiewając...
 — Dla pana palacza świecę z kociego łoju!
 — Krowiego ogona łokieć!
 — Cygarnicę z wołowej kości!
 Rzucił się z podniesioną pięścią na prześladowców, przyczem papieros z ust mu wypadł. Ostatecznie i malca żadnego nie dosięgnął i papieros stracił. Od proszenia o drugi odbiegła go ochota.