Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/304

choćby był osłem »patentowanym«, mógł być pewnym promocyi — niekiedy nawet i pochwały.
 Za Wiśnickiego, ta rzecz odbywała się w inny sposób.
 Przed rektorem naprzykład, siedzącym samotnie w kancelaryi, zjawia się niespodzianie tajemniczo uśmiechnięty, na palcach skradający się, z pokręconem na głowie »runem«, z odstającemi sromotnie uszy ma — Baranowski.
 — Czego chcesz, moje dziecko? — pyta dobrotliwie uprzejmy dla wszystkich zwierzchnik.
 — Wczoraj, proszę pana rektora, wybili w naszej klasie szybę...
 — Wiem o tem.
 — I zaklęli się, że nie powiedzą, kto to zrobił...
 — Ha, cóż ja na to poradzę!
 — Więc ja przyszedłem powiedzieć panu rektorowi, że to wybił Dobrosielski...
 Rektor udaje nadzwyczajne zajęcie.
 — Zadziwiasz mię, moje dziecko!... — mówi, zdejmując i kładąc napowrót okulary. — Przed chwilą był tu właśnie Dobrosielski, i powiedział, że szyba została wybita przez... no zgadnij, przez kogo?
 — Nie mogę zgadnąć, co on powiedział.
 — Przez ciebie.
 Baranowski aż podskakuje.
 — To dopiero kłamczuch!... Dam ja jemu!... Niech mi to w żywe oczy powtórzy!...
 — Masz słuszność, moje dziecko — mówi re-