Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/311

 I również wzdychają.
 Drażni to Kozłowskiego. Jego żywy temperament nie znosi wszelkiej płaczliwości.
 — Cóż to? — woła głosem rzeźkim, z ławki się zrywając — czyśmy tu przyszli na rekolekcyę? — czy to jutro koniec świata?...
 — Nie, ale dzień ważny...
 — Opuszczamy szkołę na zawsze...
 — Rozstajemy się — może już się więcej nie zobaczymy...
 — Ha, — wykrzykuje Kozioł — jeśli to wam humory zakwasza, można temu zaradzić.
 — Jak?
 — Zostańcie wszyscy na drugi rok w piątej klasie!
 Za dobrą radę Kozioł dostaje w głowę ogryzłem jabłka.
 Po krótkiem zamieszaniu zabiera głos najpoważniejszy w tem gronie — Osowski.
 — Zebraliśmy się tu — mówi — ażeby opowiedzieć sobie wzajemnie: co każdy z nas zamierza czynić po otrzymaniu patentu. Trzeba więc, żeby Kozły przestały brykać, i żeby zrobiło się trochę spokojniej.
 — Racya. Niech Kozioł schowa rogi.
 — Będziemy mówili kolejno, jak siedzimy.
 — Osa! zaczynaj od siebie.
 Osowski przesuwa rękę po czole.
 — Znacie mnie dobrze — przemawia głosem smutnym. — Wiecie, że rwę się do nauki, jak —